JAK UCZYNIĆ POLSKĄ SZKOŁĘ JESZCZE LEPSZĄ?

We­ekend prze­ło­mu lu­te­go i mar­ca spę­dzi­li­śmy w sa­li kon­fe­ren­cyj­nej Bi­blio­te­ki Na­ro­do­wej w War­sza­wie w to­wa­rzy­stwie „a­wan­gar­dy na­uczy­cie­li edu­ka­cji wcze­snosz­kol­ne­j” na wy­da­rze­niu pod na­zwą In­spi­ra­cje Wcze­snosz­kol­ne 2015. Jed­na z uczest­ni­czek (dy­rek­tor­ka szko­ły), okre­śli­ła awan­gar­dą tych, któ­rym chcia­ło się przy­je­chać na kon­fe­ren­cję, pod­kre­śla­jąc ich za­an­ga­żo­wa­nie w roz­wój, do­sko­na­le­nie za­wo­do­we. Idąc za tą my­ślą, pre­le­gen­tów na­le­ża­ło­by okre­ślić mia­nem „a­wan­gar­dy tej awan­gar­dy”. Wy­stą­pie­nia by­ły bo­wiem przy­go­to­wa­ne przez na­uczy­cie­li – wy­róż­nia­ją­cych się w swo­jej pra­cy pa­sjo­na­tów tech­no­lo­gii kom­pu­te­ro­wej.

Py­ta­nie kon­fe­ren­cyj­ne brzmia­ło: Jak uczy­nić pol­ską szko­łę jesz­cze lep­szą? Oto od­po­wie­dzi, któ­re wy­ni­ka­ły z kon­fe­ren­cyj­nych wy­stą­pień.

ODPOWIEDŹ 1 – KUPIĆ WSZYSTKIM UCZNIOM TABLETY

Ta­ble­ty by­ły wszę­dzie – w ho­lu pro­wa­dzą­cym do sa­li kon­fe­ren­cyj­nej (moż­na by­ło usiąść przy sto­li­ku i wy­pró­bo­wać dzia­ła­nie róż­nych apli­ka­cji), w pre­zen­ta­cjach i oczy­wi­ście na wi­dow­ni – uży­wa­ne w funk­cji apa­ra­tów fo­to­gra­ficz­nych. Po­ch­wa­łę ta­ble­tu gło­si­ło wie­lu pre­le­gen­tów.

• Nau­ko­wo – Le­cho­sław Hoj­nac­ki z RODN w Biel­sku­-Bia­łej, któ­ry wy­ka­zał oczy­wi­ste wa­lo­ry ko­rzy­sta­nia z ta­ble­tu oraz je­go wyż­szość nad kom­pu­te­rem sta­cjo­nar­nym i lap­to­pem. Prze­mó­wi­ły do nas lo­gicz­ne ar­gu­men­ty do­ty­czą­ce po­la wi­dze­nia, ką­ta obra­zu, mo­bil­no­ści oraz „prze­zro­czy­sto­ści”, czy­li in­tu­icyj­ne­go, ła­twe­go użyt­ko­wa­nia, co po­zwa­la na ucze­nie z po­mo­cą ta­ble­tu, a nie ucze­nie, jak go uży­wać. Bo tech­no­lo­gia in­for­ma­tycz­na jest na­rzę­dziem, a nie ce­lem.

Po­win­ni­śmy być z dzieć­mi w prze­strze­ni cy­fro­wej, a nie za­ka­zy­wać, za­bra­niać, za­bie­rać (Le­cho­sław Hoj­nac­ki)

• Bra­wu­ro­wo, a jed­no­cze­śnie się­ga­jąc do na­szych emo­cji z cza­sów mło­do­ści – Ja­cek Ści­bor z Ze­spo­łu Sz­kół w Ch­rzą­sta­wie Wiel­kiej po­ka­zał, że ta­blet za­wie­ra apli­ka­cje, któ­re za­stę­pu­ją urzą­dze­nia wy­ko­rzy­sty­wa­ne przez nas w prze­szło­ści. Każ­dy slajd – zdję­cie ma­gne­to­fo­nu ka­se­to­we­go, dia­sko­pu, ma­szy­ny do pi­sa­nia, apa­ra­tu fo­to­gra­ficz­ne­go „Zu­ch” czy kli­szy fo­to­gra­ficz­nej ORWO – wy­wo­ły­wał po­mruk no­stal­gicz­ne­go za­chwy­tu. A te­raz ma­my to wszyst­ko w for­mie apli­ka­cji na ta­ble­cie!
• Od stro­ny prak­tycz­nej i spraw­dzo­nej – na­uczy­ciel­ki przed­sta­wia­ły frag­men­ty za­jęć z wy­ko­rzy­sta­niem ta­ble­to­wych apli­ka­cji. Mo­gli­śmy obej­rzeć na fil­mach, jak dzie­ci ro­bią zdję­cia po­go­dy do me­te­oro­lo­gicz­ne­go ka­len­da­rza, jak two­rzą al­bu­my, hi­sto­ryj­ki, ma­py my­śli, ta­bli­ce z cie­ka­wost­ka­mi, jak pro­gra­mu­ją, ani­mu­jąc wy­my­ślo­ne przez sie­bie opo­wia­da­nia itp.
• Mo­gli­śmy też sa­mi po­czuć emo­cje to­wa­rzy­szą­ce dzie­ciom pod­czas za­jęć, kie­dy pa­ni Alek­san­dra Scho­en-Ka­miń­ska z Ze­spo­łu Sz­kół w Pi­le prze­pro­wa­dzi­ła qu­iz na ży­wo dzię­ki wy­ko­rzy­sta­niu smart­fo­nów.

Oczy­wi­ście, da­li­śmy się prze­ko­nać. Już nikt nie ma wąt­pli­wo­ści, że wy­ko­rzy­sta­nie TIK w edu­ka­cji jest nie­unik­nio­ne, a ta­blet jest lep­szy niż kom­pu­ter czy ta­bli­ca mul­ti­me­dial­na.

Nau­ka pro­gra­mo­wa­nia. Swo­ich sił pró­bu­ją pa­nie z Nie­pu­blicz­nej Sz­ko­ły Ak­tyw­no­ści Twór­czej w Zie­lon­ce

ODPOWIEDŹ 2 – ZMIENIĆ STYL PRACY NAUCZYCIELA

Dr Mi­ro­sław Dą­brow­ski (Uni­wer­sy­tet War­szaw­ski) pod­kre­ślił moc­no, że je­dy­ny fak­tycz­ny po­stęp w edu­ka­cji jest efek­tem zmia­ny sty­lu pra­cy na­uczy­cie­li. Nau­czy­ciel nie mo­że przy­wią­zy­wać się do pod­ręcz­ni­ka czy wy­tycz­nych pod­sta­wy pro­gra­mo­wej, bo to czę­sto pro­wa­dzi do ogra­ni­cza­nia dzie­ci. Bar­dzo smut­no za­brzmia­ła opo­wieść o na­uczy­ciel­ce, któ­ra „do­sta­ła” w pierw­szej kla­sie dzie­ci po­tra­fią­ce li­czyć po­wy­żej 100, ale trzy­ma­jąc się pod­ręcz­ni­ka, aż do trze­ciej kla­sy nie wy­szła z dzieć­mi po­za set­kę, a na ko­niec sa­ma stwier­dzi­ła, że po trzech la­tach na­uki te dzie­ci umia­ły mniej niż na po­cząt­ku.

Nie­zgod­ność wy­ni­ków do­świad­cze­nia z do­tych­cza­so­wą wie­dzą to jest dro­ga do ucze­nia się, do zdo­by­wa­nia wie­dzy (dr Mi­ro­sław Dą­brow­ski)

Z tru­dem mu­sie­li­śmy przy­znać, że czę­sto bez­re­flek­syj­nie ba­zu­je­my na nie­do­cią­gnię­ciach i za­miast wspie­rać uczniów, blo­ku­je­my ich na­tu­ral­ną chęć do na­uki. Prof. Mał­go­rza­ta Żyt­ko (Uni­wer­sy­tet War­szaw­ski) po­ka­za­ła ćwi­cze­nie w pi­sa­niu li­ter spraw­dzo­ne przez na­uczy­ciel­kę. Jak moż­na się spo­dzie­wać, za­zna­czo­ne na czer­wo­no by­ły wszyst­kie błęd­nie za­pi­sa­ne li­terki, pod ćwi­cze­niem skru­pu­lat­nie pod­li­czo­ne i opa­trzo­ne ko­men­ta­rzem: „Na­stęp­nym ra­zem bar­dziej się po­sta­raj, za­tem­pe­ruj ołó­we­k” itp. A prze­cież moż­na ina­czej – moż­na po­zwo­lić dzie­ciom roz­wią­zy­wać trud­niej­sze ćwi­cze­nia, wy­kra­cza­ją­ce po­za pod­sta­wę pro­gra­mo­wą, moż­na po­li­czyć do­brze na­pi­sa­ne li­tery i w ko­men­ta­rzu na­pi­sać: „Na­pi­sa­łeś po­praw­nie i ład­nie więk­szość li­ter. Co mo­żesz zro­bić, że­by na­pi­sać ład­nie wszyst­kie?”. Po ta­kich re­flek­sjach nie dzi­wi­ły bra­wa, ja­kie otrzy­ma­ła prof. Żyt­ko za stwier­dze­nie: „Nie jest ce­lem re­ali­zo­wa­nie pod­sta­wy pro­gra­mo­wej. Ce­lem jest wspie­ra­nie roz­wo­ju dziec­ka, a pod­sta­wa pro­gra­mo­wa jest środ­kiem do te­go ce­lu”. W ta­kim ra­zie co ro­bić, na co po­sta­wić, zmie­nia­jąc styl pra­cy? Prze­de wszyst­kim nie obra­żać in­te­li­gen­cji dzie­ci, da­jąc im zbyt ła­twe za­da­nia, dać im pra­wo do po­peł­nia­nia błę­dów i sa­mo­dziel­ne­go do­cho­dze­nia do roz­wią­za­nia, sta­wiać mą­dre py­ta­nia, pla­no­wać cie­ka­we za­da­nia, po­zwo­lić dzia­łać. Ale tu już wy­ła­nia się od­po­wiedź trze­cia.

Jak na kon­fe­ren­cję o no­wych tech­no­lo­giach przy­sta­ło... Ko­dy QR by­ły wszę­dzie.

ODPOWIEDŹ 3 – POZWOLIĆ DZIECIOM MYŚLEĆ SAMODZIELNIE I DZIAŁAĆ

Bez wzglę­du na to, czy wy­ko­rzy­stu­je­my apli­ka­cje na ta­ble­cie czy tra­dy­cyj­ne na­rzę­dzia pra­cy – to uczeń ma być ak­tyw­ny na lek­cji, a nie na­uczy­ciel. Ta idea by­ła moc­no pod­kre­śla­na w wy­stą­pie­niach prof. Mał­go­rza­ty Żyt­ko, dra Mar­ka Pio­trow­skie­go (dy­rek­tor Ośrod­ka Ro­zwo­ju Edu­ka­cji) i dra Mi­ro­sła­wa Dą­brow­skie­go. A za­czął Mar­cin Po­lak (re­dak­tor na­czel­ny Edu­news.pl), przy­wo­łu­jąc za­sa­dy pra­cy z dziec­kiem przed­sta­wio­ne w książ­ce Win­cen­te­go Da­wi­da „Me­to­da po­cząt­ko­we­go na­ucza­nia” z… 1868 ro­ku. W tym wy­pad­ku nie trze­ba by­ło nas prze­ko­ny­wać. Nau­czy­cie­le edu­ka­cji wcze­snosz­kol­nej wie­dzą do­sko­na­le, jak waż­na jest ak­tyw­ność dziec­ka – ni­gdy póź­niej ucznio­wie już tak in­ten­syw­nie nie dzia­ła­ją. Jed­nak pew­ne aspek­ty tej ak­tyw­no­ści na­le­ża­ło­by prze­my­śleć. Prze­de wszyst­kim przyj­rzeć się te­mu, co dzie­ci umie­ją fak­tycz­nie, a nie – czy ich roz­wój jest zgod­ny z tym, co uzna­no za nor­mę dla ich wie­ku (na czym ba­zu­ją ba­da­nia doj­rza­ło­ści szkol­nej). Dla­cze­go to jest tak istot­ne? Po­nie­waż naj­czę­ściej uczy­my dzie­ci te­go, co już umie­ją. Jest to szcze­gól­nie wi­docz­ne na ma­te­ma­ty­ce. Da­je­my dzie­ciom zbyt ła­twe za­da­nia. Na do­da­tek ocze­ku­je­my, że roz­wią­żą je w ocze­ki­wa­ny przez nas spo­sób. Dla­cze­go nie da­je­my dzie­ciom trud­niej­szych za­dań? Bo nie wie­rzy­my, że so­bie z ni­mi po­ra­dzą, że są w sta­nie je roz­wią­zać. A wy­star­czy po­zwo­lić im dojść do roz­wią­za­nia sa­mo­dziel­nie, swo­ją wła­sną dro­gą, my­śleć po swo­je­mu. I niech po­peł­nia­ją błę­dy! Błąd jest po­cząt­kiem ucze­nia się. A roz­wi­ja­ją tyl­ko te stra­te­gie, któ­re dziec­ko wy­my­śli sa­mo­dziel­nie.

Nie wol­no nam ura­żać in­te­lek­tu dzie­ci, da­jąc im zbyt ła­twe za­da­nia (prof. Mał­go­rza­ta Żyt­ko)

Oglą­da­jąc za­ję­cia pa­ni Be­aty Skrzy­piec z Ze­spo­łu Sz­kol­no­-Przedsz­kol­ne­go w Pia­sku, mo­gli­śmy się prze­ko­nać, jak kre­atyw­ne są dzie­ci w wy­my­śla­niu roz­wią­zań, jak świet­nie ra­dzą so­bie na przy­kład z za­da­nia­mi, któ­re od gim­na­zja­li­sty wy­ma­ga­ją uło­że­nia ukła­du rów­nań. A przede wszyst­kim, jak chęt­nie dzie­ci wy­ja­śnia­ją swo­ją stra­te­gię, swo­ją dro­gę do roz­wią­za­nia. Bo klu­czo­wym dla ro­zu­mie­nia ma­te­ma­ty­ki jest py­ta­nie „dla­cze­go”, a le­piej „bo­…” za­da­ne w trak­cie wy­po­wie­dzi (we­dług dra Dą­brow­skie­go „dla­cze­go” lek­ko ha­mu­je, na­to­miast za­chę­ca­ją­ce „bo” po­py­cha wy­po­wiedź do przo­du). Co się dzie­je, kie­dy nie po­zwa­la­my dzie­ciom roz­wi­jać się w stre­fie naj­bliż­sze­go roz­wo­ju i ucząc go­to­wych roz­wią­zań, wy­mie­rza­my ka­rę za po­peł­nia­nie błę­dów? Dziec­ko pod­da­je się, re­zy­gnu­je z wła­sne­go roz­wią­za­nia, a to pro­wa­dzi do pa­syw­no­ści in­te­lek­tu­al­nej. Czy­li nu­dy. A nu­da za­bi­ja! Po­zwól­my też dzie­ciom uczyć się od sie­bie.

ODPOWIEDŹ 4 – ZAZNACZYĆ SWOJĄ OBECNOŚĆ W INTERNECIE

To tro­chę prze­wrot­ny wnio­sek, ale kie­dy przyj­rzeć mu się z bli­ska, na­bie­ra sen­su. Przy­je­cha­li­śmy na kon­fe­ren­cję szu­kać in­spi­ra­cji, więc mie­li­śmy też moż­li­wość do­wie­dzieć się, skąd czer­pią in­spi­ra­cję ci, któ­rzy mie­li być in­spi­ra­cją dla nas. Więk­szość pre­le­gen­tów to człon­ko­wie gru­py blo­ge­rów Su­per­bel­frzy (oraz fa­ce­bo­oko­wej podgru­py Su­per­bel­frzy Mi­ni), któ­rzy wy­ko­rzy­stu­ją to me­dium spo­łecz­no­ścio­we do dzie­le­nia się do­bry­mi prak­ty­ka­mi. Do­dat­ko­wo pro­wa­dzą wła­sny blog, na któ­rym za­miesz­cza­ją po­my­sły na lek­cje, ćwi­cze­nia, za­da­nia. Niektó­rzy pro­wa­dzą dru­gi blog – kla­so­wy, wrzu­ca­ją tam co­dzien­nie zdję­cia z za­jęć, pra­ce uczniów, za­da­nia do­mo­we. Dzie­le­nie się do­bry­mi prak­ty­ka­mi to sta­ra na­uczy­ciel­ska tra­dy­cja (prze­ra­bia­li­śmy podrzu­ca­nie so­bie cie­ka­wych ar­ty­ku­łów, po­ży­cza­nie su­wa­ków, chwa­le­nie się po­my­słem na faj­ne licz­ma­ny al­bo na za­mia­nę pla­sti­ko­wej bu­tel­ki w świn­kę czy rol­ki po pa­pie­rze to­a­le­to­wym w ro­bo­ta). Dzię­ki in­ter­ne­to­wi pro­ce­der ten nie ogra­ni­cza się już do jed­nej szko­ły czy ko­le­ża­nek ze stu­diów – po­zna­je­my po­dob­nych nam pa­sjo­na­tów z dru­giego koń­ca Pol­ski i czer­pie­my, czer­pie­my… A po­tem mo­że­my dać od sie­bie. Na nie­ba­ga­tel­ne do­dat­ko­we ko­rzy­ści ta­kich blo­gów zwró­ci­ła na­szą uwa­gę pa­ni Ka­ro­li­na Że­la­zow­ska. Współ­cze­sny ro­dzic chce wie­dzieć, w czy­je rę­ce od­da­je swo­ją po­cie­chę (zda­rza­ją się już proś­by o cv na­uczy­cie­la). Wcho­dząc na blog, ma oka­zję zo­ba­czyć, z ja­kich me­tod i na­rzę­dzi ko­rzy­sta na­uczy­ciel i jak jest za­an­ga­żo­wa­ny w swo­ją pra­cę. Po­tem ro­dzic chce zo­ba­czyć, jak je­go dziec­ko pra­cu­je, co dzie­je się na lek­cji. Blog kla­so­wy da­je wgląd w co­dzien­ne dzia­ła­nie dzie­ci, po­zwa­la na zo­ba­cze­nie wła­sne­go dziec­ka w dzia­ła­niu, a przede wszyst­kim – na zwe­ry­fi­ko­wa­nie en­tu­zja­stycz­ne­go stwier­dze­nia dziec­ka: „dzi­siaj nic nie ro­bi­li­śmy, tyl­ko ca­ły dzień się ba­wiiii­li­śmy!” (tak skwi­to­wa­li ucznio­wie dwu­go­dzin­ne za­ję­cia w sa­li kom­pu­te­ro­wej, na któ­rych nie­po­strze­że­nie na­uczy­li się od­czy­ty­wać go­dzi­nę z ana­lo­go­we­go ze­ga­ra). Sko­ro chce­my mieć w ro­dzicach sprzy­mie­rzeń­ców, rzecz jest war­ta prze­my­śle­nia.

ODPOWIEDŹ 5 – NAUCZYĆ AKTYWIZUJĄCYCH METOD PRACY NAUCZYCIELI DRUGIEGO ETAPU

Na ko­niec kon­fe­ren­cji za­pla­no­wa­no waż­ną dys­ku­sję o dzie­wię­cio­lat­kach na pro­gu przej­ścia do kla­sy IV – co zro­bić, że­by unik­nąć ka­ta­stro­fy dy­dak­tycz­nej. Cho­dzi nie tyl­ko o to, że dziec­ko o rok młod­sze niż wcze­śniej tra­fi do kla­sy IV, gdzie nie bę­dzie już mia­ło jed­nej pa­ni (do ko­go się przy­tu­lić?), gdzie nie bę­dzie nie­zau­wa­żal­ne­go prze­ni­ka­nia się na­uki ję­zy­ka, ma­te­ma­ty­ki czy przy­ro­dy, ale sztyw­no po­dzie­lo­ne na 45-mi­nu­to­we od­cin­ki przedmio­ty, na do­da­tek każ­dy z in­nym na­uczy­cie­lem. Ostat­nio za­czy­na być wi­docz­ny ko­lej­ny pro­blem – do kla­sy czwar­tej tra­fiły już dzie­ci uczo­ne z wy­ko­rzy­sta­niem TIK i zde­rzy­ły się z sy­tu­acją, że na­uczy­cie­le nie tyl­ko nie wy­ko­rzy­stu­ją me­tod ak­ty­wi­zu­ją­cych, ale rów­nież spo­ra­dycz­nie ko­rzy­sta­ją z TIK. Pro­po­zy­cji pa­dło wie­le, na przy­kład za­pra­sza­nie na­uczy­cie­li dru­gie­go eta­pu na lek­cje otwar­te do klas I–III, wspól­ne ra­dy szko­le­nio­we, wy­jaz­dy in­te­gra­cyj­ne. Nam przy­szedł do gło­wy jesz­cze je­den po­mysł. Od za­wsze dzie­li się na­uczy­cie­li na tych z edu­ka­cji wcze­snosz­kol­nej i tych z dru­gie­go eta­pu. Są szko­ły, w któ­rych te gru­py ma­ją na­wet od­dziel­ne po­ko­je na­uczy­ciel­skie. Or­ga­ni­zo­wa­nie od­dziel­nych kon­fe­ren­cji tak­że po­głę­bia po­dział na „my i oni”. Nie da się ukryć, że obie gru­py od­czu­wa­ją lek­ką wza­jem­ną nie­chęć. A mo­że by tak wspól­na kon­fe­ren­cja? Iden­tycz­na jak ta, w któ­rej wła­śnie wzię­li­śmy udział. Niech „dru­gi eta­p” zo­ba­czy, że dzie­ci mu­szą dzia­łać, że potra­fią ko­rzy­stać z kom­pu­te­rów i ta­ble­tów, i że potra­fią my­śleć. Niech na­uczy­cie­le ma­ją oka­zję po­wie­dzieć, z ja­ki­mi pro­blemami się bo­ry­ka­ją po „o­trzy­ma­niu” no­wej kla­sy, i jak moż­na by tym pro­blemom za­po­biec. Niech ra­zem z na­uczy­cie­la­mi edu­ka­cji wcze­snosz­kol­nej za­sta­no­wią się, jak przy­go­to­wać dzie­ci na „no­we”, „in­ne”. Ta­ka de­ba­ta nie po­win­na się od­by­wać pod nie­obec­ność na­uczy­cie­li z dru­gie­go eta­pu, bo wnio­ski bę­dą z za­ło­że­nia po­ło­wicz­ne.

Nie spo­sób w krót­kim ar­ty­ku­le od­dać wszyst­kich mą­dro­ści, któ­re pa­dły ze sce­ny (kto był, ten sko­rzy­stał). Dla nas rów­nie waż­ne są te mą­dro­ści, któ­re pa­da­ją przy sto­li­ku z ka­wą, her­ba­tą i cia­stecz­ka­mi. Po­zwo­li­my więc so­bie na za­pre­zen­to­wa­nie opi­nii ku­lu­aro­wych.

PLOTKI Z KULUARÓW

Kie­dy ma się przed so­bą dwa in­ten­syw­ne dni w to­wa­rzy­stwie pra­wie trzy­stu ob­cych lu­dzi, naj­waż­niej­sza na po­cząt­ku jest at­mos­fe­ra. Do­sko­na­le wie­dział o tym Mar­cin Po­lak, or­ga­ni­za­tor kon­fe­ren­cji, któ­ry cie­pło i z hu­mo­rem przy­wi­tał przy­by­łych. Od ra­zu zro­bi­ło się mniej sztyw­no, a bar­dziej swoj­sko i sym­pa­tycz­nie. Po­tem z każ­dym wy­stą­pie­niem to po­czu­cie się po­twier­dza­ło. By­li­śmy „u sie­bie”, mo­gli­śmy spo­koj­nie słu­chać i chło­nąć.

Pierw­szym, co rzu­ca­ło się w oczy i odróż­nia­ło tę kon­fe­ren­cję od in­nych, to pro­fe­sjo­nal­ne pre­zen­ta­cje (a czę­ściej „pre­zin­ta­cje” – tak or­ga­ni­za­to­rzy okre­śla­li te po­wsta­łe w Pre­zi). Czyż­by na­resz­cie ode­szły w nie­byt tek­sto­we slaj­dy z wy­ko­rzy­sta­niem kosz­mar­ne­go Co­mic Sans? Obej­rze­li­śmy wie­le fil­mi­ków, al­bu­mów ze zdję­cia­mi. Mie­li­śmy oka­zję uczest­ni­czyć w do­świad­cze­niach na ży­wo dzię­ki do­dat­ko­wej ka­me­rze usta­wio­nej na sce­nie. Spraw­dzić swo­ją zna­jo­mość cy­ta­tów fil­mo­wych, a głów­nie za­sa­dę funk­cjo­no­wa­nia apli­ka­cji ka­ho­ot na smart­fo­nach.  Nu­dzić się nie by­ło moż­na.

Mi­mo bra­ku za­pla­no­wa­ne­go cza­su na spo­tka­nia z in­ny­mi uczest­ni­ka­mi, uda­ło nam się uszczk­nąć kil­ka­na­ście mi­nut na ku­lu­aro­we re­flek­sje. Pierw­sza – o kom­pu­te­rach, ta­ble­tach i smart­fo­nach. Zga­dza­my się, że nie sta­no­wią dla dzie­ci atrak­cji sa­me w so­bie (to już dla nich co­dzien­ność), że są to na­rzę­dzia i nie moż­na ich w szko­le nie wy­ko­rzy­sty­wać. Mo­je roz­mów­czy­nie za­uwa­ży­ły jed­nak, że mło­de na­uczy­ciel­ki nie ro­bią już po­mo­cy „po sta­re­mu” (licz­ma­nów, kla­se­rów, hi­sto­ry­jek itp.), że oprócz TIK-o­wych na­rzę­dzi wo­lą go­tow­ce i, nie­ste­ty, kse­rów­ki (ma­my na­dzie­ję, że uważ­nie przy­glą­da­ły się wy­stą­pie­niom pa­ni Jo­an­ny Apa­na­se­wicz z „Ma­łej Sz­ko­ły” w Ko­ni­nie). Nie­bez­pie­czeń­stwem jest za­nie­cha­nie za­baw ma­ni­pu­la­cyj­nych, roz­wi­ja­ją­cych mo­to­ry­kę ma­łą. Trze­ba ko­rzy­stać z po­mo­cy w sta­rym sty­lu, bo w do­mu ra­czej nikt się z dziec­kiem tak nie po­ba­wi. Dla uczniów ta­blet nie jest już atrak­cją, atrak­cją jest pla­ste­li­na! Po­za szko­łą jej nie uży­ją… Na szczę­ście wie­lu na­uczy­cie­li edu­ka­cji wcze­snosz­kol­nej na­dal jest „zbie­ra­cza­mi” czy „cho­mi­ka­mi” i po­tra­fi wy­cza­ro­wać cu­da na przy­kład z pu­de­łek od za­pa­łek. A przy oka­zji – ro­śnie nam po­ko­le­nie „wo­żo­ne sa­mo­cho­de­m”, dla któ­re­go fraj­dą jest prze­jażdż­ka au­to­bu­sem czy po­cią­giem, a przej­ście po sa­li mu­ze­al­nej (nie mó­wiąc o wy­pra­wie do la­su) – wy­czy­nem fi­zycz­nym na mia­rę osią­gnię­cia spor­to­we­go.

„Dla uczniów ta­blet nie jest już atrak­cją, atrak­cją jest pla­ste­li­na!” Mą­dre­go to i mi­ło po­słu­chać. Pa­nie ze Sz­ko­ły Pod­sta­wo­wej w Knu­ro­wie.

Ja­ko że kon­fe­ren­cja na­uczy­cie­li edu­ka­cji wcze­snosz­kol­nej gro­ma­dzi głów­nie ko­bie­ty, na­szą uwa­gę zwra­ca­li pa­no­wie na wi­dow­ni. Uda­ło nam się z kil­ko­ma po­roz­ma­wiać. Pan Ja­cek Ści­bor skoń­czył na­ucza­nie po­cząt­ko­we, bo nie do­stał się na stu­dia ak­tor­skie, a do woj­ska na dwa la­ta nie uśmie­cha­ło mu się iść. My­ślał, że to przej­ścio­wy po­mysł, ale wsiąkł i do dziś pra­cu­je w szko­le. Zro­bił ko­lej­ne stu­dia i uczy in­for­ma­ty­ki, za­ra­ża­jąc ko­le­gów no­wy­mi tech­no­lo­gia­mi. Ja­ko pre­le­gent zro­bił fu­ro­rę swo­im wy­stą­pie­niem, po­ka­zu­jąc, że na­uczy­cie­lo­wi zdol­no­ści ak­tor­skie też są po­trzeb­ne. Pan Mi­chał Kacz­marski bar­dzo so­bie ce­ni pra­cę z ma­ły­mi dzieć­mi. Od­czu­wa, że by­cie męż­czy­zną bar­dziej uła­twia mu pra­cę niż utrud­nia. Świet­nie ukła­da mu się współ­pra­ca z ro­dzi­ca­mi, a dzie­ci go uwiel­bia­ją (to opi­nia pa­ni Ewy Ły­siak z tej sa­mej szko­ły). Ko­lej­ny roz­mów­ca przy­je­chał na kon­fe­ren­cję, aby pod­pa­trzeć me­to­dy pra­cy i zgro­ma­dzić jak naj­wię­cej po­my­słów do pra­cy z wła­sny­mi dzieć­mi, któ­re są w edu­ka­cji do­mo­wej. Pa­no­wie obec­ni na kon­fe­ren­cji, na­wet je­śli obec­nie nie pra­cu­ją już z dzieć­mi, mie­li w swo­jej za­wo­do­wej ka­rie­rze ta­ki epi­zod. Dzię­ki te­mu ich wy­stą­pie­nia (więk­szość z nich by­ło pre­le­gen­ta­mi) świet­nie po­ka­zy­wa­ły zro­zu­mie­nie po­trzeb dzie­ci, jak i sy­tu­acji na­uczy­cie­li.

				Za­mi­ło­wa­nie ak­tor­skie moż­na z po­wo­dze­niem re­ali­zo­wać w szko­le. Ja­cek Ści­bor z Ze­spo­łu Sz­kół w Ch­rzą­sta­wie Wiel­kiej
				Dzie­ci bar­dzo lu­bią swo­je­go pa­na. Mi­chał Kacz­mar­ski z Pol­sko­-An­giel­skiej SP Edi­son w War­sza­wie w to­wa­rzy­stwie ko­le­żan­ki z pra­cy, Ewy Ły­siak
				Ta­ka kon­fe­ren­cja to skarb­ni­ca wie­dzy i in­spi­ra­cji tak­że do pra­cy z dzieć­mi w na­ucza­niu do­mo­wym.

In­spi­ra­cje z In­spi­ra­cji

Su­per­bel­frzy RP http://www.su­per­bel­frzy.edu.pl/

Win­cen­ty Da­wid „Me­to­da po­cząt­ko­we­go na­ucza­nia” http://po­lo­na.pl/i­te­m/218024/4/

In­te­rak­tyw­na wer­sja „Na­sze­go Ele­men­ta­rza” http://www.ie­le­men­tarz.pl/

Jed­na ze stron z nie­od­płat­ny­mi ma­te­ria­ła­mi do pra­cy http://www.min­struc­tor.pl/

Po­mysł na współ­pra­cę mię­dzy­na­ro­do­wą szkół http://www.etwin­ning.ne­t/pl/pu­b/in­dex.htm